29/10/07

Αρχαίος Δίολκος

Μία καθόλα αξιέπαινη προσπάθεια έχει ξεκινήσει από την Σοφία Λοβέρδου στο in.gr για τη διάσωση του Αρχαίου Δίολκου στον Ισθμό της Κορίνθου. Μπορείτε ελεύθερα να πείτε τη γνώμη σας ή να διαβάσετε των άλλων για το θέμα. Επίσης πολύ σημαντική είναι η προσπάθεια συλλογής υπογραφών που θα σας παραπέμψει το ίδιο κείμενο.
Για τη παγκόσμια σημασία αλλά και τη μοναδικότητα του μνημείου αντιγράφω ένα απόσπασμα: “Γύρω στο 600 π.Χ., ο Περίανδρος, τύραννος της Κορίνθου, κατασκεύασε τον Δίολκο. Το σημαντικό αυτό τεχνικό έργο της αρχαιότητας ήταν ένας πλακόστρωτος δρόμος επέτρεπε στα πλοία να μεταφέρονται ανάμεσα στον Κορινθιακό και τον Σαρωνικό, και στους Κορίνθιους να αποκτούν χρήμα και ισχύ από τη διίσθμιση.”
Τέλος υπάρχει και φωτογραφικό υλικό για το μνημείο του πριν και του τώρα. Σίγουρα αξίζει να το διαβάσετε.

27/10/07

Παρελάσεις και άλλες ουρές…

Άλλη μια εθνική επέτειος έφτασε. Πολιτικοί, εκκλησιαστικοί, διάφοροι επίσημοι και πλήθος κόσμου θα παρακολουθήσουν τις παρελάσεις και θα χειροκροτήσουν τα δοξασμένα νιάτα και τα περήφανα γερατειά, σε συστοιχίες και ζυγούς, να βαδίζουν με ενιαίο και αψεγάδιαστο τρόπο, αποτείνοντας φόρο τιμής σε εκείνους που έπεσαν για τη λευτεριά. Αλήθεια γιατί με αυτόν τον τρόπο αποτείνεται φόρος τιμής ποτέ δεν κατάλαβα. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι οι στρατιωτικές παρελάσεις έχουν νόημα για χώρες όπου ο πληθυσμός τους νιώθει ότι απειλείται, από εξωτερικούς ή εσωτερικούς εχθρούς και πρέπει να ανεβεί το φρόνημά του. Αν και μάλλον η συγκεκριμένη μέθοδος παραπέμπει σε προηγούμενους αιώνες παρόλα αυτά είναι κάτι που μπορεί να δικαιολογηθεί. Αυτό όμως που μάλλον δεν δικαιολογείται είναι οι παρελάσεις από μαθητές και μαθήτριες από 6 έως 17 ετών. Χωρίς ίχνος παιδευτικής ουσίας ή διαμόρφωσης δημοκρατικού ήθους οι μαθητικές παρελάσεις διατηρούνται στην Ελλάδα σαν πολιτιστική κληρονομιά.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε και διάφορα εθιμοτυπικά ευτράπελα. Οι κοντές φούστες των μαθητριών προς τέρψη των οφθαλμών του κατά τα άλλα εθνικά υπερήφανου αντρικού πληθυσμού που παρακολουθεί την παρέλαση. Είναι μάλλον ένας από τους λόγους που μας κάνει εθνικά υπερήφανους και ένθερμους υποστηρικτές των παρελάσεων. Επίσης ένα από τα αγαπημένα θέματα των τηλεοράσεων είναι και η εθνικότητα του σημαιοφόρου. Αν ο σημαιοφόρος, δηλαδή ο πλέον αριστούχος μαθητής του σχολείου, είναι μη Έλληνας τότε αρχίζει η μουρμούρα. Τώρα αν τυχαίνει και είναι και Αλβανός τότε οι ψίθυροι γίνονται κραυγές σαν αυτές που βγάζουν οι κατά τα άλλα συμπαθέστατες καρακάξες. Όμως το «βραβείο» της σημαίας είναι για τους αριστούχους… Καλός ή κακός συμβαίνει και άνθρωποι που δεν ανήκουν στην «ανώτατη» φίλη των Ελλήνων να αριστεύουν και μάλιστα σε Ελληνικά σχολεία με Έλληνες συμμαθητές και δασκάλους.

Παράλληλα με αυτές τις παρελάσεις μου έρχονται στο νου διάφορες εικόνες από ντοκιμαντέρ εποχής. Διάφορα τμήματα του στρατού και της νεολαίας να παρελαύνουν μπροστά σε μεγάλους ηγέτες όπως ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ. Να χαιρετούν και να επευφημούν τους μεγάλους ηγέτες. Επίσης μου έρχονται και εικόνες πιο σύγχρονες από απευθείας μεταδόσεις από το Ρίο ντε Τζανέιρο τη Πάτρα και τη Βενετία.

Ζήτω λοιπόν οι μαθητικοστρατιωτικές παρελάσεις.

Ζήτω το ανώτατο έθνος.

26/10/07

Της πατρίδας μου η σημαία....

Το ποίημα που με καμάρι είπα όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο, από το βήμα των ηρώων του χωριού μου είχε ως εξής:

Της πατρίδας μου η σημαία
«ποίας άραγε πατρίδας ? αυτής που με έχει κατατάξει στη πραγματικότητα του ατομικισμού ? στη γενιά που δεν ξέρει τι θέλει ? τη γενιά των 700€ ? στον ολοένα και αυξανόμενο ανταγωνισμό με φίλους, συμπατριώτες, συμμαθητές, συνάνθρωπους ?»
έχει χρώμα γαλανό
«όμως κατά κύριο λόγο το γκρίζο είναι αυτό που επικρατεί στις πόλεις και το μαύρο στα δάση και τα χωριά...»
και στη μέση ταραγμένο (χαραγμένο ήταν το σωστό!!!)
«ταραχή εσωτερική, ταραχή εξωτερική και χαραγμένος στο υποσυνείδητο του νεοέλληνα τα λεφτά, το κέρδος, η επιτυχία...»
ένα κάτασπρο σταυρό.
«σταυρός της σύγχρονης ελληνοορθοδοξίας, σταυρός των εκλογών, σταυρός του μαρτυρίου της καθημερινότητας.»

Σήμερα 25 χρόνια μετά δεν αισθάνομαι οποιαδήποτε υπερηφάνεια για το κατόρθωμα μου. Ίσως άλλαξα εγώ, ίσως με άλλαξαν οι συνθήκες, ίσως θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί αλλιώς, ίσως πάλι όχι....

25/10/07

El Greco

Μία μάλλον μυθοπλαστική ταινία που τείνει περισσότερο σε Αμερικανικά πρότυπα παρά σε Ευρωπαϊκά. Ανεξάρτητα από το αν είναι βιογραφική, επί της ουσίας, η ταινία ή συμβολική το σίγουρο είναι οτι καταδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο οτι καλό και κακό στην ουσία είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Μπορεί ένας αντισυμβατικός και αντικοινωνικός άνθρωπος να μετουσιώνει το καλό και αντίστροφα ένας καθόλα σεβαστός και κοινωνικά αποδεκτός να μετουσιώνει το κακό. Βέβαια η διάκριση, στην πραγματικότητα, δεν είναι πάντα τόσο σαφής και εκεί είναι που χάνει η ταινία. Κορύφωση της ταινίας η στιγμή που παραπέμπει ευθέως σε φιλοσοφικά ερωτήματα. Μπορεί το σκοτάδι να νικήσει το φώς? Πώς θα μπορούσε κάτι που πηγάζει από κάπου (φώς) να νικηθεί από κάτι που είναι απλά η απουσία του (σκότος)...? Μπορεί η μάχη να κερδίθηκε στην ταινία αλλά ο πόλεμος μαίνεται εδώ και αιώνες.

15/10/07

blog action day!!!

Σήμερα αντί οποιουδήποτε άλλου post, λόγο blog action day, κρίνω σκόπιμο όλοι να διαβάσουμε την απάντηση του αρχηγού των ινδιάνων Σηάτλ, το 1854, στον Μεγάλο Λευκό Αρχηγό στην Ουάσιγκτον Φρανγκλιν Πηρς τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, όταν είχε προταθεί στους Ινδιάνους να πουλήσουν μια μεγάλη ζώνη από τις εκτάσεις τους.

"Πώς μπορείτε ν’αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δεν μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού, πώς είναι δυνατόν να το αγοράσετε; Κάθε κομματάκι αυτής της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε βελόνα του λαμπερού πεύκου, κάθε αμμουδερή κοίτη ποταμιού, κάθε κομματάκι ομίχλης μέσα στα σκοτεινά δάση, κάθε ξέφωτο και κάθε βούισμα εντόμου είναι Ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στο δέντρο μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Οι νεκροί των λευκών ανθρώπων ξεχνούν τον τόπο που γεννήθηκαν, όταν πάνε περίπατο μέσα στα άστρα. Οι δικοί μας νεκροί δεν ξεχνούν ποτέ την υπέροχη γη, γιατί είναι η μητέρα του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Είμαστε ένα μέρος της γης, κι αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι οι αδελφές μας, το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός είναι οι αδελφοί μας. Τα βράχια στους λόφους, το πράσινο χρώμα λιβαδιών, η ζεστασιά του πόνου και ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Γι’αυτό και όταν ο Μεγάλος Αρχηγός στην Ουάσιγκτον μας παραγγέλνει ότι θέλει να αγοράσει τη γη μας, ζητάει πολλά από μας. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος έτσι που να μπορούμε να ζήσουμε άνετα μεταξύ μας. Θα γίνει ο πατέρας μας κι εμείς τα παιδιά του. Θα σκεφτούμε, λοιπόν, την προσφορά του για ν’αγοράσει τη γη μας. Αλλά δεν θα είναι εύκολο. Γιατί αυτή η γη είναι για μας ιερή.
Αυτό το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια δεν είναι μόνο νερό, αλλά και το αίμα των προγόνων μας. Αν σας πουλήσουμε γη πρέπει να θυμάστε ότι είναι ιερή και ότι κάθε αντανάκλαση στο καθαρό νερό των λιμνών μιλά για τα γεγονότα και τις μνήμες της ζωής του λαού μου. Ο ψίθυρος του νερού είναι η φωνή του πατέρα, του πατέρα μου.
Τα ποτάμια είναι τα αδέρφια μας, σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, πρέπει στο εξής να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας, ότι τα ποτάμια είναι τα αδέρφια μας και τα δικά σας, και πρέπει να δείχνετε στο εξής σ’αυτά τα ποτάμια την τρυφερότητα που θα δείχνατε στον αδερφό σας.
Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τα ήθη μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’αυτόν μ’ένα οποιοδήποτε άλλο κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει από τη γη αυτό που έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι ο αδελφός του αλλά ο εχθρός του, που μόλις την κυριεύσει πηγαίνει μακρύτερα. Εγκαταλείπει τους τάφους των προγόνων του κι αυτό δεν τον ενοχλεί. Παίρνει τη γη από τα παιδιά του κι αυτό δεν τον ενοχλεί. Ο τάφος των προγόνων του και η κληρονομιά για τα παιδιά του πέφτουν στη λήθη.
Συμπεριφέρεται στη μητέρα του, τη γη, και τον αδερφό του, τον ουρανό, σαν να ήταν πράγματα που αγοράζονται, που λεηλατούνται όπως τα πρόβατα ή τα λαμπερά μαργαριτάρια. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και δεν θ’αφήσει πίσω της παρά μια έρημο.
Δεν ξέρω τίποτα. Τα ήθη μας είναι διαφορετικά από τα δικά σας. Η όψη των πόλεών σας προξενεί κακό στα μάτια των ερυθρόδερμων ανθρώπων. Αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται ότι ο ερυθρόδερμος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει.
Δεν υπάρχει ένα ειρηνικό μέρος στις πόλεις των λευκών ανθρώπων. Δεν υπάρχει τόπος όπου μπορείς να ακούσεις τα φύλλα που αναπτύσσονται την άνοιξη ή το θρόισμα των φτερών κάποιου εντόμου. Αλλά μπορεί να γίνεται έτσι, γιατί είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Ο θόρυβος των πόλεων φαίνεται μόνο να προσβάλλει τα αυτιά. Και τι ενδιαφέρον υπάρχει πια στο να ζεις, αν δεν μπορείς να ακούσεις τη μοναχική κραυγή του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων στα έλη τη νύχτα; Είμαι ένας ερυθρόδερμος και δεν καταλαβαίνω. Ο Ινδιάνος προτιμά το γλυκό ήχο του αέρα που ξεπετιέται πάνω από τα έλη και τη μυρωδιά του ίδιου του ανέμου, πλυμένου από τη βροχή του μεσημεριού ή αρωματισμένου από τα κουκουνάρια του πεύκου.
Ο αέρας είναι πολύτιμος για τον ερυθρόδερμο, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια αναπνοή- ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται όλοι την ίδια ανάσα. Ο λευκός άνθρωπος δεν φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει. Σαν έναν άνθρωπο που θέλει πολλές μέρες για να πεθάνει, είναι αδιάφορος για τη δυσοσμία. Αλλά, αν σας πουλήσουμε τη γη μας, πρέπει να θυμόσαστε ότι ο αέρας μας είναι πολύτιμος, ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ’όλα αυτά στα οποία δίνει τη Ζωή. Ο άνεμος που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή πήρε και τον τελευταίο του αναστεναγμό. Και αν σας πουλήσουμε τη γη μας, πρέπει να τη διαφυλάξετε και να τη διατηρήσετε ως ιερή, ως ένα τόπο όπου ακόμα κι ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει και να γευτεί τον αέρα που γλύκαναν τα αγριολούλουδα των λιβαδιών.
Εξετάζουμε λοιπόν την προσφορά σας για ν’αγοράσετε τη γη μας. Αλλά, αν αποφασίσουμε να τη δεχτούμε, θα βάλω έναν όρο: ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα της γης όπως και στ’αδέρφια του.
Είμαι ένας άγριος και δεν γνωρίζω άλλον τρόπο Ζωής, είδα κάπου χίλια αγριοβούβαλα να σαπίζουν στο λιβάδι, εγκαταλειμμένα από τον λευκό άνθρωπο, που τα είχε χτυπήσει μ’ένα τρένο που περνούσε από εκεί.
Είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω πώς το σιδερένιο άλογο που καπνίζει μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το αγριοβούβαλο που δεν το σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε. Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα, ο άνθρωπος θα πέθαινε από μια μεγάλη πνευματική ερημιά. Γιατί αυτό που συμβαίνει στα ζώα, σε λίγο συμβαίνει και στον άνθρωπο. Όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Πρέπει να διδάξετε στα παιδιά σας ότι το χώμα που πατούν έχει γίνει από τις στάχτες των προγόνων μας. Για να σέβονται τη γη, πείτε στα παιδιά σας ότι είναι εμπλουτισμένη από τις ζωές της φυλής μας. Διδάξτε στα παιδιά σας αυτό που διδάξαμε κι εμείς στα δικά μας, ότι η γη είναι η μητέρα μας. Ό,τι συμβαίνει στη γη συμβαίνει και στους γιους της γης. Όταν οι άνθρωποι περιφρονούν το χώμα περιφρονούν τον ίδιο τον εαυτό τους.
Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Αυτό το ξέρουμε. Όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα, όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια. Όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Ό,τι συμβαίνει στη γη, συμβαίνει και στους γιους της γης. Δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος που ύφανε το νήμα της ζωής εκείνος είναι μόνο η κλωστή. Ό,τι κάνει στο νήμα το κάνει και στον ίδιο του τον εαυτό.
Ακόμα κι ο λευκός άνθρωπος που ο Θεός του κάνει περίπατο και μιλάει μαζί του όπως δύο φίλοι που είναι μαζί, δεν μπορεί να απαλλαγεί από την κοινή μοίρα. Βέβαια, ίσως είμαστε αδέρφια. Αυτό θα το δούμε. Ένα πράγμα που ξέρουμε εμείς- και που ο λευκός άνθρωπος θα ανακαλύψει ίσως κάποτε- είναι ότι ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. Ίσως να σκέφτεστε να τον αποκτήσετε τώρα, όπως θέλετε να αποκτήσετε τη γη μας, αλλά δεν μπορείτε. Είναι ο Θεός του ανθρώπου, και το έλεός του είναι το ίδιο και για τον λευκό και για τον ερυθρόδερμο άνθρωπο. Αυτή η γη είναι πολύτιμη και το να βλάψει τη γη, είναι σαν να δείχνει περιφρόνηση στον δημιουργό. Ο λευκός άνθρωπος θα εξαφανιστεί κι αυτός, ίσως γρηγορότερα από τις άλλες φυλές. Μολύνετε το κρεβάτι σας, και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα.
Πεθαίνοντας όμως θα ακτινοβολήσετε με ένταση, εξαιτίας της δύναμης του Θεού που σας έφερε σ’αυτή τη γη και που, από κάποια ιδιαίτερη πρόθεση, σας έκαμε να κυριαρχήσετε σ’αυτή και τον ερυθρόδερμο άνθρωπο. Αυτή η μοίρα είναι ένα μυστήριο για μας, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη από λουλούδια ασχημαίνει από τους γιους που μιλούν. Πού είναι η λόχμη; Εξαφανισμένη. Πού είναι ο αετός; Εξαφανισμένος. Το τέλος της ζωής είναι η απαρχή της επιβίωσης."

12/10/07

Πρώτη φορά Νονός


Μια ταινία αντάξια του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Μια πετυχημένη μεταφορά αυτοβιογραφικού διηγήματος του Νίκου Παπανδρέου από την Όλγα Μαλέα σε μια απολαυστική κωμωδία. Το ισχυρό σημείο της ταινίας η ντοπιολαλιά της Κρήτης και γενικά η όλη παράδοση της. Οι ηθοποιοί απόλυτα ταιριαστοί στους ρόλους τους, με ένα Καφετζόπουλο να αποτελεί τέλεια καρικατούρα Κρητικού πατέρα – κομματάρχη. Όμως η ταινία έχει πολλά επίπεδα και δεν είναι απλά μια κωμωδία. Σίγουρα αξίζει να τη δείτε.

11/10/07

Νικήτας

Ο Νικήτας Λιοναράκης μιλάει στους νέους σε μια συνάντηση νέων στην Κόρινθο. Μιλάει έτσι όπως μόνο ο Νικήτας μιλούσε στους νέους. Τετάρτη 10 Οκτώβρη ο Νικήτας μας άφησε... Μας άφησε όμως και μια τεράστια κληρονομιά. Όλη του τη στάση ζωής, τα γραπτά του, την δουλειά του, την αγάπη του. Μέλος του αντιδικτατορικού αγώνα, τον Νοέμβριο του 1972 συμμετείχε στην κατάληψη της Νομικής, ενώ την επόμενη χρονιά έλαβε μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για τη δράση του αυτή βασανίστηκε από την δικτατορία. Υπήρξε ο πρωτεργάτης της ανάδειξης του κινήματος των μη κυβερνητικών οργανώσεων και της κοινωνίας των πολιτών στην Ελλάδα. Πνεύμα ανήσυχο που δεν σε άφηνε και εσένα να ησυχάσεις. Για όσους σε γνωρίσαμε θα αποτελείς φάρο, για τους άλλους υποσχόμαστε οτι θα τους «φωτίσουμε» με το φως σου.

Φίλε Νικήτα έχε γεια....

* Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου στο νεκροταφείο Παπάγου. Η οικογένεια ζήτησε αντί στεφάνων να προσφερθούν δωρεές στην Greenpeace.

10/10/07

Οι Διαχειριστές της Χύτρας

Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν, σε μια διευρυμένη προβολή του πράγματος, ομάδες ανθρώπων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους. Άτυπες ομάδες, ομάδες θεσμοί, ομάδες μυστικές, ομάδες ορθόδοξες, ομάδες αιρετικές κλπ. Ξεκινώντας από τις πρωτόγονες φυλές όπου η ομάδα ήταν ταυτισμένη με την έννοια κοινωνία, μέχρι σήμερα όπου κάθε κοινωνία αποτελείται από πάρα πολλές ομάδες καθώς επίσης και κάθε μέλος μπορεί να ανήκει σε πλέον της μίας ομάδας.
Οι ομάδες αυτές συγκροτούν μοχλούς πίεσης, που μπορεί να λέγονται κόμματα (με την παραδοσιακή μορφή), lobby’s (με την ελιτίστικη μορφή), Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (με την κινηματική μορφή), κλπ. Στόχος όλων αυτών των ομάδων είναι να λειτουργούν με τρόπο τέτοιο ώστε εκμεταλλευόμενοι την εξουσία που διαχειρίζονται, να ωφεληθούν με τρόπο άμεσο ή έμμεσο τα άτομα που απαρτίζουν την ομάδα.
Μπορούμε λοιπόν να παρομοιάσουμε μια κοινωνία με μια «χύτρα» όπου δημιουργούνται στο εσωτερικό της αντίρροπες και μεγάλες πιέσεις όσο θερμαίνεται. Η θέρμανση είναι οι ενέργειες που πραγματώνονται από τις ομάδες. Όσο περισσότερη ενέργεια – θερμότητα απελευθερώνεται τόσο μεγαλύτερος είναι ο αναβρασμός και οι πιέσεις που δημιουργούνται. Βέβαια ως γνωστόν κάθε χύτρα έχει τις βαλβίδες ασφαλείας της, έτσι και κάθε κοινωνία που θέλει να φέρει με αξιώσεις τον προσδιορισμό οργανωμένη.
Μόνο που κάποιες φορές οι βαλβίδες ασφαλείας δεν λειτουργούν, για πολλούς λόγους, ή οι βαλβίδες ασφαλείας δεν αρκούν για αποσυμπίεση. Τότε συμβαίνουν εκρήξεις!!! Όμως μέχρι τότε ασκείται η real politic (sic!). Κάποιοι, που και αυτοί εκπροσωπούν κάποιες ομάδες, διαχειρίζονται την όλη κατάσταση. Διαχειρίζονται τις διαφορετικές και αντιμαχόμενες πιέσεις. Είναι οι διαχειριστές της χύτρας. Καθορίζουν το αν, το πότε και το πόσο θα ανοίξει η βαλβίδα ασφαλείας.
Όμως όπως οι φυσικοί νόμοι καθορίζουν το πόσο ένα μέταλλο μπορεί να αντέξει και μέχρι ποία πίεση έτσι και οι κοινωνικοί κανόνες είναι αυτοί που καθορίζουν τη συνοχή της κοινωνικής χύτρας. Το μόνο ξεκάθαρο είναι οτι οι κοινωνικοί κανόνες δεν έχουν την απολυτότητα και την απαγορευτική ευμεταβλητότητα των φυσικών νόμων. Μεταβάλλονται μέσα στο χρόνο και τον χώρο, μπορούνε να αλλαχθούν από ανθρώπους, από καταστάσεις από διεργασίες.
Το ζήτημα επομένως παραμένει αν οι διαχειριστές της χύτρας είναι αυτοί που μεταβάλλουν τους κοινωνικούς κανόνες ή είναι αυτοί που διέπονται από αυτούς και ανοιγοκλείνουν τις ασφάλειες σύμφωνα με αυτούς.

9/10/07

ΤΣΕ

Σαράντα χρόνια από την ημέρα που μας άφησες. Λεω μας άφησες γιατί οι θρύλοι δεν πεθαίνουν...
...και όμως τόσο επίκαιρος...