Άλλη μια εθνική επέτειος έφτασε. Πολιτικοί, εκκλησιαστικοί, διάφοροι επίσημοι και πλήθος κόσμου θα παρακολουθήσουν τις παρελάσεις και θα χειροκροτήσουν τα δοξασμένα νιάτα και τα περήφανα γερατειά, σε συστοιχίες και ζυγούς, να βαδίζουν με ενιαίο και αψεγάδιαστο τρόπο, αποτείνοντας φόρο τιμής σε εκείνους που έπεσαν για τη λευτεριά. Αλήθεια γιατί με αυτόν τον τρόπο αποτείνεται φόρος τιμής ποτέ δεν κατάλαβα. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι οι στρατιωτικές παρελάσεις έχουν νόημα για χώρες όπου ο πληθυσμός τους νιώθει ότι απειλείται, από εξωτερικούς ή εσωτερικούς εχθρούς και πρέπει να ανεβεί το φρόνημά του. Αν και μάλλον η συγκεκριμένη μέθοδος παραπέμπει σε προηγούμενους αιώνες παρόλα αυτά είναι κάτι που μπορεί να δικαιολογηθεί. Αυτό όμως που μάλλον δεν δικαιολογείται είναι οι παρελάσεις από μαθητές και μαθήτριες από 6 έως 17 ετών. Χωρίς ίχνος παιδευτικής ουσίας ή διαμόρφωσης δημοκρατικού ήθους οι μαθητικές παρελάσεις διατηρούνται στην Ελλάδα σαν πολιτιστική κληρονομιά.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε και διάφορα εθιμοτυπικά ευτράπελα. Οι κοντές φούστες των μαθητριών προς τέρψη των οφθαλμών του κατά τα άλλα εθνικά υπερήφανου αντρικού πληθυσμού που παρακολουθεί την παρέλαση. Είναι μάλλον ένας από τους λόγους που μας κάνει εθνικά υπερήφανους και ένθερμους υποστηρικτές των παρελάσεων. Επίσης ένα από τα αγαπημένα θέματα των τηλεοράσεων είναι και η εθνικότητα του σημαιοφόρου. Αν ο σημαιοφόρος, δηλαδή ο πλέον αριστούχος μαθητής του σχολείου, είναι μη Έλληνας τότε αρχίζει η μουρμούρα. Τώρα αν τυχαίνει και είναι και Αλβανός τότε οι ψίθυροι γίνονται κραυγές σαν αυτές που βγάζουν οι κατά τα άλλα συμπαθέστατες καρακάξες. Όμως το «βραβείο» της σημαίας είναι για τους αριστούχους… Καλός ή κακός συμβαίνει και άνθρωποι που δεν ανήκουν στην «ανώτατη» φίλη των Ελλήνων να αριστεύουν και μάλιστα σε Ελληνικά σχολεία με Έλληνες συμμαθητές και δασκάλους.
Παράλληλα με αυτές τις παρελάσεις μου έρχονται στο νου διάφορες εικόνες από ντοκιμαντέρ εποχής. Διάφορα τμήματα του στρατού και της νεολαίας να παρελαύνουν μπροστά σε μεγάλους ηγέτες όπως ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ. Να χαιρετούν και να επευφημούν τους μεγάλους ηγέτες. Επίσης μου έρχονται και εικόνες πιο σύγχρονες από απευθείας μεταδόσεις από το Ρίο ντε Τζανέιρο τη Πάτρα και τη Βενετία.
Ζήτω λοιπόν οι μαθητικοστρατιωτικές παρελάσεις.
Ζήτω το ανώτατο έθνος.
7 σχόλια:
αγαπητέ Αντώνη,
λυπάμαι πολύ που ο σχολιασμός σου για τις παρελάσεις μου θυμίζει περιγραφή δελτίου ειδήσεων του STAR...
λυπάμαι ακόμη που με τόση ευκολία αφορίζεις το θεσμό των παρελάσεων δίνοντας βάση στο πώς τις έχουν καταντήσει και όχι στο πώς θα έπρεπε να είναι ώστε να διατηρούν ζωντανό το συμβολισμό τους.
λυπάμαι, τέλος, που με την ίδια ευκολία θα με χαρακτηρίσεις φασίστρια επειδή έχω διαφορετική άποψη για τη χρησιμότητα των παρελάσεων στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και μνήμης...
Αγαπητή μου Χριστίνα,
Δεν συνηθίζω να δίνω ταμπέλες στους ανθρώπους κάτι που με περισσή ευκολία κάνεις εσύ χαρακτηρίζοντας με Λιάτσο. Δεν πειράζει όμως δεν θα μπω στο ίδιο τριπάκι της ρετσινιάς χωρίς επιχειρήματα. Καταρχήν θα ήθελα να μου εξηγήσεις χωρίς προκαταλήψεις τη χρησιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Δεύτερον θα ήθελα πολύ να μάθω γιατί αυτού του είδους οι εκδηλώσεις διατηρούν την εθνική ταυτότητα και μνήμη. Τέλος θα ήθελα να μου σχολιάσεις αυτό το τμήμα του ελληνικού πληθυσμού που συνεργάσθηκε με τον κατακτητή και μετά την απελευθέρωση ήταν οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν για τη διατήρηση της καθαρότητας του έθνους. Πάντως ευχαριστώ για το σχολιασμό σου.
Αγαπητή Χριστίνα, αγαπητέ Α.Χ.,
γιατί δηλαδή πρέπει να ακροβατούμε ανάμεσα στον Λιάτσο και τον Καρατζαφέρη;
Αν θέλουμε να κάνουμε οφθαλμόλουτρο με τα κοριτσάκια και τις κοντές τους φούστες, σίγουρα δεν περιμένουμε την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτώβρη.
Από την άλλη, αν πιστεύει κανείς ότι περισσότεροι από το 10% των πολιτών βλέπουν τις παρελάσεις ως μέσο διατήρησης της εθνικής μας ταυτότητας και τόνωσης του μέγιστου εθνικού φρονήματος κτλ κτλ, τότε μάλλον ζει σε άλλη χώρα.
Οι γονείς παίρνουν στις παρελάσεις τα μικρά παιδιά τους για να τα βγάλουν βόλτα και να δουν κάνα ανήψι που κουνάει χέρια πόδια στην 3η γραμμή από το τέλος, τα μεγαλύτερα παιδιά (που μπορεί να παρελαύνουν κιόλας) κανονίζουν τα ραντεβουδάκια τους μετά, οι πολιτικοί βγάζουν λόγους και οι πολιτικόβιοι βρίσκουν ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις, κάποιοι λίγοι συγκινούνται πραγματικά, κάποιοι άλλοι βγάζουν καλό μεροκάματο (5 ευρουλάκια η πάνινη σημαία) και εγώ έπινα το freddo μου και τους καμάρωνα! Έ, κάπως έτσι πέρασα την ώρα μου στην κεντρική πλατεία του Ηρακλείου χτες.
Λοιπόν, για να τελειώνω: οι παρελάσεις είναι για κράτη όπως η Κίνα ή Τουρκία. Εμείς σαν νοοτροπία πλέον απέχουμε πολύ από τα έπη του '40 και του '21. Και σίγουρα δεν χρειαζόμαστε παρελάσεις για να τα θυμόμαστε. Έχουμε και τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας!!!
Χριστίνα, μη στενοχωριέσαι αν ο Α.Χ. σε χαρακτηρίζει φασίστρια... Ξέρεις πόσοι κεντρώοι και κεντροαριστεροί είναι κρυφοφασίστες; ή μάλλον ΧΟΝΤΡΟφασίστες;
Αγαπητέ μου manos,
Χαίρομαι καταρχήν που μπαίνεις σε μια σοβαρή συζήτηση, ποτέ δεν είναι αργα... Ξεκινάς λέγοντας γιατί πρέπει να ακροβατούμε ανάμεσα σε Λιάτσο και Καρατζαφέρη άρα εξορισμού μας έχεις δώσει ταμπέλες. Ποτέ δεν χαρακτήρισα φασίστα κανένα πολύ περισσότερο την Χριστίνα. Ακριβώς αυτό της επισήμανα οτι δεν μου αρέσει και δεν θέλω να κάνω χαρακτηρισμούς. Θεωρώ οτι σε ένα δημόσιο διάλογο ο καθένας κρίνεται από τα λεγόμενα του, από τις απόψεις του και τελικά από τα επιχειρήματα του. Όταν ξεκινάμε μια κουβέντα καλό είναι, παρότι δύσκολο, να χρησιμοποιούμε επιχειρήματα και όχι αφορισμούς, γιατί τα πρώτα μπορεί να πείσουν και κάποιον.
Α και κάτι που ξέχασα φίλε manos,
Από εσένα περίμενα ένα μικρό έστω σχόλιο για το Ρίο!!!
καταρχάς χαίρομαι που πρωί πρωί είχατε τέτοια όρεξη για σχόλια...εγώ πάλι όπως βλέπετε λειτουγργώ κυρίως βράδυ...
Αγαπητέ μου Αντώνη (πλάκα έχει η προσφώνηση, λες και απαντάω γράμματα σε στήλη περιοδικού...) κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να μελετάμε την παρακμή του θεσμού των μαθητικών παρελάσεων ανεξάρτητα από από τις υπόλοιπες εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης, όπως οι σχολικές γιορτές. Δε θα διαφωνήσεις φαντάζομαι μαζί μου ότι αν και μόλις 60 περίπου χρόνια από το τέλος του Β'Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί μαθητές δεν έχουν ιδέα για το τι έγινε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Εκδηλώσεις όπως οι μαθητικές παρελάσεις και οι σχολικές γιορτές στις εθνικές επετείους θεωρητικά στοχεύουν στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και στη μεταλαμπάδευση των εθνικών ιδεωδών στις επόμενες γενιές. Η κακή σύγχρονη πρακτική είναι αυτή που θα έπρεπε να μας προβληματίζει και όχι οι εκδηλώσεις καθεαυτές. Κι επειδή δεν αποδέχομαι λογικές του τύπου "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι", θεωρώ πιο συνετή μια προσπάθεια αναζωογόνησης των θεσμών αυτών, δίνοντάς τους εθνικό και όχι εθνικιστικό περιεχόμενο.
Όσο για σένα Μάνο κανείς δεν αμφιβάλλει ότι επιδίδεσαι στο σπορ του οφθαλμόλουτρου πολύ περισσότερες μέρες το χρόνο... δώσε μου όμως και μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση για το πώς θα μάθει η ως επί το πλείστον ανίδεη νέα γενιά αλλά και οι επόμενες δυο πράγματα για το παρελθόν μας...
Καλημέρα και στους δύο σας!
Προτείνω να αλλάξουμε τίτλο στο post και να το κάνουμε: 'ο (πα)Λιάτσος, η φασίστρια και ο ματάκιας'. Έτσι, που καταντήσατε την κουβέντα... Αποχωρώ από τη συγκεκριμένη συζήτηση με ψηλά το κεφάλι!
Δημοσίευση σχολίου