26/10/07

Της πατρίδας μου η σημαία....

Το ποίημα που με καμάρι είπα όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο, από το βήμα των ηρώων του χωριού μου είχε ως εξής:

Της πατρίδας μου η σημαία
«ποίας άραγε πατρίδας ? αυτής που με έχει κατατάξει στη πραγματικότητα του ατομικισμού ? στη γενιά που δεν ξέρει τι θέλει ? τη γενιά των 700€ ? στον ολοένα και αυξανόμενο ανταγωνισμό με φίλους, συμπατριώτες, συμμαθητές, συνάνθρωπους ?»
έχει χρώμα γαλανό
«όμως κατά κύριο λόγο το γκρίζο είναι αυτό που επικρατεί στις πόλεις και το μαύρο στα δάση και τα χωριά...»
και στη μέση ταραγμένο (χαραγμένο ήταν το σωστό!!!)
«ταραχή εσωτερική, ταραχή εξωτερική και χαραγμένος στο υποσυνείδητο του νεοέλληνα τα λεφτά, το κέρδος, η επιτυχία...»
ένα κάτασπρο σταυρό.
«σταυρός της σύγχρονης ελληνοορθοδοξίας, σταυρός των εκλογών, σταυρός του μαρτυρίου της καθημερινότητας.»

Σήμερα 25 χρόνια μετά δεν αισθάνομαι οποιαδήποτε υπερηφάνεια για το κατόρθωμα μου. Ίσως άλλαξα εγώ, ίσως με άλλαξαν οι συνθήκες, ίσως θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί αλλιώς, ίσως πάλι όχι....

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

βάλε καλύτερα 'την γενιά των 500 ευρώ', εκτός αν δεν αφαιρείς τις εισφορές στο ΙΚΑ...

αχ! είπε...

Αγαπητέ kritikov,
Θα ήθελα να επισημάνω οτι πλέον μιλάμε και για απασχολήσιμους των 400€. Δυστυχώς το δικαίωμα στην εργασία αμφισβητείτε. Και δεν είμαι από αυτούς που θα πω για όλα φταιει το κράτος, το μεγάλο κεφάλαιο, οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές κλπ κλπ. Θεωρώ την ευθύνη συλλογική. Δική μου, δική σου του καθένα...

Ανώνυμος είπε...

Όσο το συζητάμε, τόσο περισσότερο κατεβαίνει ο μισθός. Καλύτερα να σταματήσουμε εδώ, αν συνεχίσουμε πάμε για πραγματική πτώχευση και θα μας πιάσει μελαγχολία!

Όσο για την συλλογική ευθύνη θα διαφωνήσω, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, εγώ, εσύ, οι περισσότεροι απλοί πολίτες, με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, είναι ή να μην ψηφίζουμε ή να ψηφίζουμε 1 φορά στα 4 χρόνια κάποιους που όταν ανεβούν θα κάνουν του κεφαλιού τους (και θα πρέπει να τους ανεχτούμε για όλη την τετραετία). Άντε να κάνουμε και καμιά απεργία ή διαδήλωση.

αχ! είπε...

Αγαπητέ φίλε, η πραγματική σου δύναμη δεν είναι αυτή που σου δίνει το σύστημα, είναι αυτή που το σύστημα τη θεωρεί απαράδεκτη, εκτός μόδας, εκτός still, έξω και πέρα από συμβατικές κοινωνικές αντιλήψεις. Είναι η δύναμη του να αλλάξει ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί να απαιτήσουμε. Όχι να παρακαλέσουμε, αλλά να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Τον τρόπο μένει να τον δείξει η ιστορία...

Ανώνυμος είπε...

Ισως γιατί πέρασαν 25 χρόνια φίλε από σένα και καμιά 30 από μένα για να καταλάβουμε ότι δεν πιστεύουμε σε σημαίες και σύμβολα. Οι ήρωωες της σημαίας. Ηρωας είναι αυτός που αντιστέκεται καθημερινά σε οτιδήποτε ενάντια στις αξίες του, δεν του το επιβάλλει καμιά σημαία(εξουσία). Μεγαλώσαμε με παραμύθια και μας έμαθαν να ονειρευόμαστε και αν τα όνειρα έγιναν καπνός εμείς πάντα θα ελπίζουμε. Οταν η ελπίδα γίνει οργή και δεν έχουμε τίποτα άλλο για να συμβιβαστούμε ίσως τότε να γίνουμε ήρωωες και εμείς ίσως πάλι όχι... Η μοναξιά της ψυχής φοβίζει αλλά αν βρεις το θάρρος να την λες ίσως γίνει επανάσταση. Και με τί σημαία? Ισως πάλι να τα φταίει το ξερό μου το κεφάλι.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε s συμφωνώ πως μεγαλώσαμε με παραμύθια, και γερνάμε με αυτά. Αλλά θα διαφωνήσω πως μας έμαθαν να ονειρευόμαστε. Ειδικά η Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει κανένα 'Αμερικάνικο όνειρο' που ταΐζει τα αμερικανάκια ούτε και έχει κάποιο μαζικό φιλόδοξο όραμα, του τύπου Τουρκίας. Σε αυτό το θέμα, καμία κυβέρνηση δεν μας έμαθε να ονειρευόμαστε παρά μόνο ίσως να ευελπιστούμε σε καλύτερες μέρες, γιατί αυητά υπόσχεται. Τα όνειρα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, κανένας πολιτικός δεν μας τα υποδεικνύει και προτιμώ να παραμείνει έτσι.

αχ! είπε...

Φίλε kritikov,

Θα τόνιζα οτι η Ελλάδα όντως δεν έχει να επιδείξει κάποιο «αμερικάνικο όνειρο» για να ταΐζει τα ελληνάκια αν και κατά καιρούς έχει επιχειρηθεί κάτι τέτοιο. Από την άλλη πλευρά δεν κατάλαβα ποιο ακριβώς είναι το μαζικό φιλόδοξο όραμα τύπου Τουρκίας? Ο τουρκικός λαός δεν νομίζω οτι έχει κάποια μαζικότητα σε κανένα άλλο όραμα παρά να ζήσει σε πιο αξιοπρεπείς συνθήκες. Τώρα αν εννοείς οτι υπάρχει μαζικό όραμα στην ηγεσία, θα έλεγα ευτυχώς που δεν είμαστε Τουρκία.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Κritikov μακάρι να μπορούσες να με πείσεις ότι τα όνειρα μου διαφέρουν από τον Αμερικάνο και Τούρκο εργαζόμενο. Τα όνειρα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός σε μια κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται για την προσωπικότητα κανενός, σε μιά κοινωνία που κατασκευάζει προσωπικότητες με τα γνωστά κριτίρια. Μας έμαθαν να ονοιρευόμαστε ή για να στο πω καλύτερα τα ονειρά τους έγιναν δικά μας, συμμετέχοντας και μη αντιδρώντας.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Α.Χ. (Β.Α.Χ.) ο τουρκικός λαός έχει όντως αυτά που λές, όπως και ο καθένας τους ατομικά, όπως και όλοι μας παγκοσμίως. Αναφέρομαι στο όραμα που δίνει (ή προσπαθεί να δώσει) μια στρατοκρατούμενη χώρα όπως η Τουρκία στο λαό της, ώστε να τον καθοδηγεί όπως θέλει.

Φίλε s, δεν προσπάθησα να σε πείσω πως τα όνειρα σου διαφέρουν από τα όνειρα ενός αμερικάνου ή ενός τούρκου πολίτη. Είπα πως η Ελλάδα δεν έχει κάποιο μαζικό 'όραμα' όπως οι προαναφερθείσες χώρες, που να προσπαθεί να περάσει στους πολίτες της.
Όπως και ο ίδιος λες, όπως και εγώ έγραψα προηγουμένως, τα όνειρα είναι προσωπικά, είναι υπόθεση του καθενός. ΔΕΝ θέλω και δεν πρόκειται να δεχτώ να μου τα υποδείξει κανείς.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω και με μπέρδεψες λιγάκι, είναι τι ακριβώς εσύ εννοείς όνειρα. Μήπως εννοείς πως ΔΕΝ μας έμαθαν να ονειρευόμαστε; Αυτό φαίνεται πιο λογικό.